"Każda nuta jest krokiem w
kierunku strachu. Wszystkie siedem popchną cię w kierunku śmierci"
W 1977 roku włoski thriller był gatunkiem na wymarciu.
Argento wyreżyserował wtedy Suspirię, która stała się hitem, zaś Fulci stworzył kolejny majstersztyk giallo, The Psychic,
który choć na początku nie był odbierany za dobrze, z czasem stał się filmem kultowym. Reżyser wraz z Aurelio De Laurentiisem pragnęli adaptować na
scenariusz opowiadanie Vieri Razzini pt. "Terapia
mortale"(Śmiertelna Terapia), lecz później Fulci, wraz z Dardano
Sacchettim i Roberto Gianvitim stwierdzili, że niemożliwym jest odtworzyć
oryginalną fabułę opowiadania i zmienili historię w kierunku opowieści
parapsychologicznej, w stylu powieści Agaty Christie, ze skrupulatnie
odtworzonymi detalami fabuły.
Wpływy i inspiracje
Film nie zawiera literackich odniesień, poza istotnym
wyjątkiem, cytatem z opowiadania
Poego, "Czarny Kot", które w przyszłości reżyser
przerobi na film. Zakończenie i rozwiązanie intrygi są bezpośrednio inspirowane
tym opowiadaniem. Filmowym odniesieniem wydają się Nie Oglądaj Się Teraz
Nicolasa Roega, oparte na opowiadaniu Daphne Du Maurier , oraz Głęboka Czerwień
Dario Argento, szczególnie w scenie, gdzie zwłoki zostają odnalezione za murem, co zresztą
nawiązuje też do opowiadania Poego.
Poetyka Fulciego
Fulci spróbował innej metody
reżyserowania, skupiając się całkowicie na logicznej fabule, z zaskakującym zwrotem akcji w zakończeniu, prawie w ogóle nie tworząc krwawych scen. Film został nakręcony w Toskanii – pomiędzy
Florencją a Sieną. Jedyna krwawa
scena ma miejsce w prologu i jest otwartym nawiązaniem do śmierci księdza w Don't
Torture a Duckling, ukazując śmierć kobiety spadającej z urwiska.
Fulci pokazuje ze wszystkimi detalami roztrzaskaną twarz kobiety w zwolnionym
tempie. Tego typu odniesienia do własnych filmów powrócą w przyszłości.
Atmosfera jest na poły fantastyczna, na poły wzięta z thrilleru,
napięcie jest znakomicie dozowane aż do samego zakończenia. Fulci pokazuje
tutaj swoją drugą twarz: nie tylko potrafi szokować widzów, ale i straszyć w
klasyczny sposób. Scena, w której Jennifer O'Neill ścigana przez mordercę,
ukrywa się w opuszczonym kościele , gdzie zostaje odkryta przez
pozytywkę, która w kompletnej ciszy zaczyna odgrywać melodię jest podobna do
sceny w A Lizard..., w której Florinda Balkan przypadkowo wprawia
w ruch kościelne organy. Wygląda na to, iż Fulci chciał powrócić do ulubionych
scen z poprzednich filmów, czyniąc je centralnym punktem kolejnych dzieł.
Finałowa scena, w której główna bohaterka dopasowuje poszczególne szczegóły
swej wizji w całość bardzo przypomina późniejszy finał Podejrzanych
Bryana Singera.
Fascynujący temat muzyczny filmu, skomponowany przez trio
Frizzi/Bixio/Tempera został wykorzystany przez Quentina Tarantino( uważającego The
Psychic za jeden z
ulubionych filmów) w filmie Kill Bill cz.1.
Obsada
Główną rolę gra piękna angielska aktorka Jennifer O'Neill.
Jej zimne spojrzenie wspaniale podkreśla atmosferę całego filmu. Marc Porel,
grający księdza w poprzednim filmie
Fulciego wciela się w rolę psychoanalityka zakochanego w głównej bohaterce. W
mniejszych rolach Fulci wykorzystuje aktorów z poprzedniego filmu m.in.
Virginio Gazzolo i Vito Passeri. Męża głównej bohaterki gra Gianni Garko,
lepiej znany z wcielania się w rolę Sartany, w wielu włoskich westernach. Jego
siostrę gra Evelyn Stewart, zaś głównego podejrzanego Gabriele Ferzetti.
Antonio Tentori - tłum. by haku
Brak komentarzy :
Prześlij komentarz