"Ten film zaczyna się tam,
gdzie kończy się Hitchcock"
Początki Fulciego w gatunku thrillerów datują się na 1969
rok. Włoski tytuł filmu, wymyślony przez samego reżysera - Una sull'altra (dosłownie "jeden na wierzchu drugiego") jest dwuznaczny i aluzyjny. Plakaty ukazują
główne bohaterki, sugerując podteksty lesbijskie. Film nakręcono w San
Francisco, razem z The Insatiables Alberto De Martino, który miał
większy budżet,lecz mimo to, film Fulciego okazał się większym hitem.
Amerykańska sceneria pozwoliła reżyserowi kręcić sceny samochodowe w wielu
klasycznych Hollywoodzkich lokacjach.
Wpływy i inspiracje
Slogan reklamowy filmu sugeruje pokrewieństwo z filmami
Hitchcocka, jednocześnie odróżniając go od masy imitacji stylu Argento, które powstawały wtedy w ilościach hurtowych. Fulci reżyseruje wzorując się na Holywoodzkich mistrzach (głównie na Hitchcocku), lecz łamie ustalone reguły
dialogu z widzem – coś, co lata później zastosuje także inny miłośnik
Hitchcocka, Brian De Palma. Film to osobliwy remake Zawrotu Głowy,
w którym uwypuklono erotykę i okrucieństwo, ledwo zarysowane przez Hitchcocka.
Po pierwsze, nie mamy tutaj bohaterów pozytywnych. Główna
postać, grana przez Jeana Sorela, to ofiara skomplikowanej intrygi, ale i
jednocześnie nie mający skrupułów cyniczny lekarz zdradzający chorą żonę, nie
mający odwagi powiedzieć jej o rozwodzie, promujący własną klinikę kosztem
zdrowia pacjentów. Widownia nie czuje do niego sympatii, w odróżnieniu od
Jamesa Stewarta z Zawrotu Głowy. Reszta postaci jest jeszcze bardziej
zdemoralizowana i bezlitosna.
Co więcej, erotyka, ledwie zarysowana w filmie Hitchcocka,
tutaj jest osią filmu, determinując każdy kadr. W filmie jest dużo aluzji do
lesbijstwa; wiele nagich scen, oraz kilka symulowanych scen seksu. Marisa Mell
gra podwójną rolę: najpierw brunetki, a następnie blondynki podobnej do Kim
Novak z filmu Hitchcocka. W filmie Fulciego nie ma jednak ani śladu romantyzmu :
Marisa gra zimną biseksualną morderczynię, która morduje dla pieniędzy, oraz
wcale nie lepszą od niej wspólniczkę. Z drugiej strony, Jean Sorel przyciąga do
siebie blondynkę, która jest bliźniaczo podobna do jego byłej żony, co tylko
rozbudza jego ciekawość i fascynację.
Poetyka Fulciego
Elementy, które pojawią się w późniejszych filmach reżysera,
tutaj są na razie lekko widoczne: prowokacyjny erotyzm, szczególne upodobanie
śmierci, widoczne w scenie w kostnicy, w której widać ekshumowane zwłoki w całej
dosłowności. Morderca nie jest jednak potworem,, przemoc nie jest indywidualna,
nie koncentruje się na scenach morderstw, lecz emanuje od całego
społeczeństwa. Nikt z bohaterów nie może uwolnić się spod wpływu przemocy,
społeczeństwo gnije od środka, jak zwłoki ukazane w scenie w kostnicy. Napięcie
nie jest generowane niebezpieczeństwem morderstw, lecz wyścigiem z czasem, jaki
trwa od chwili, gdy bohater ma zginąć w komorze gazowej w więzieniu San
Quentin.
Obsada
W Perversion Story Fulci obsadził w podwójnej roli prowokacyjną piękność Marisę Mell. Jako zmysłowa
blond-striptizerka gra jedną ze swoich najbardziej ekscytujących ról, w
opozycji do zimnej jak lód fotograficzki,granej przez Elsę Martinelli. Jean Sorel, późniejsza gwiazda
włoskich filmów giallo, świetnie ukazuje swój nieodparty, choć dwuznaczny urok.
Hiszpan Alberto De Mendoza gra zdradzieckiego brata Sorela, a fanów giallo
ucieszy także występ Jeana Sobieskiego, gwiazdy Death Laid an Egg
Giulio Questiego w małej rólce fotografa.
Antonio Tentori - tłum. by haku
Brak komentarzy :
Prześlij komentarz