"Jeśli powiemy Ci, że ten film ukazuje ekstremalne obrazy, pomyślisz że przesadzamy. W takim razie: ZOBACZ TEN FILM, JEŚLI SIĘ ODWAŻYSZ!"
Nakręcony w 1981 roku The Beyond uznawany jest za
największe dzieło Fulciego. Istnieją dwie wersje filmu, różniące się kilkoma
scenami.
Wpływy i inspiracje
Główną inspiracją , podobnie jak w wypadku City of the Living
Dead, były dzieła H.P. Lovecrafta. W scenie otwierającej film
dziewczyna czyta wersy z "Księgi Eibonu", jednej z lovecraftowskich
przeklętych ksiąg, wymyślonej przez Clarka Ashtona Smitha. Widać także wpływy
Stephena Kinga, jak choćby osadzenie akcji w nawiedzonym hotelu. Antonin Artaud
i jego "teatr okrucieństwa" jest ukazany poprzez szereg okrutnych
scen mordów przewijających się przez cały film. Fulci mimo powyższych
inspiracji tworzy jednak prawdziwie unikalną wizję, dzięki której film staje
się prawdziwym majstersztykiem współczesnego kina grozy.
Poetyka Fulciego
Często porównuje się The Beyond do Suspirii i Inferno,
dwóch wielkich dzieł Argento, jednak porównywać je można jedynie w ramach
gatunku, oraz podobnej symboliki ("trzy matki" u Argento,
"siedem bram piekła" u Fulciego). Sposób w jaki reżyserowie traktują
wyjściowy materiał jest jednak zupełnie inny. Argento tworzy fabuły o
strukturze thrillerów, zaś Fulci przeprowadza własne eksperymenty na polu
grozy. Kolejny raz "wszystko może się zdarzyć", jak np. w scenie w
kostnicy, gdzie przychodzi kobieta ubrać męża do pochówku. Po ujrzeniu na
sąsiednim stole rozczłonkowanego ciała mdleje, uderzając ciałem w szafę, na
której znajduje się otwarta butla z kwasem. Kwas wylewa się wprost na twarz
kobiety, potwornie ją deformując. Córka kobiety wchodzi zaniepokojona hałasem
do pokoju, a kałuża kwasu kieruje się wprost na nią. Dziewczynka otwiera drzwi
chłodni, z których wypadają na nią zwłoki mężczyzny. W filmie nie ma miejsca na
logikę, fabułę tworzą niesamowite, halucynacyjne obrazy.
Struktura fabularna, obecna we wcześniejszych filmach reżysera, tutaj
ustępuje pola jego nieskrępowanej wyobraźni. The Beyond to
makabryczny poemat, mieszający horror z liryzmem, przeciwstawiając okrutne
obrazy z czysto fantastycznymi. W tym filmie Fulci osiąga także swoje szczyty,
jeżeli chodzi o pracę kamery, coś co zawsze było jego znakiem rozpoznawczym.
Mocno sugestywna jest zwłaszcza otwierająca film scena: kobieta czyta
przepowiednie o otwarciu siedmiu bram piekieł; wściekli mieszkańcy mordują
malarza, bijąc go łańcuchami i oblewając twarz i ciało wapnem. Ta scena
przypomina podobne biczowanie "wiedźmy" w Don't Torture a
Duckling , kolejny raz ukazując nietolerancję i niezrozumienie
społeczeństwa; każdy, kto w jakiś sposób odstaje od jego ram, zostaje
bezdusznie z niego wykluczony. To najczęściej powracający motyw w twórczości
Lucio Fulciego.
Obsada
Główną parą aktorów są Katherine Mac Coll i David Warbeck, aktor, który
stał się gwiazdą horrorów i filmów przygodowych lat 80-tych. W mniejszych
rolach widać Ala Clivera i Veronicę Lazar (Matkę Ciemności z Inferno).
Ślepą dziewczynę gra Cinzia Monreale, ukryta pod pseudonimem Sarah Kellar, zaś
malarza odgrywa Antoine Saint John.
Antonio Tentori tłum. haku
Brak komentarzy :
Prześlij komentarz