czwartek, 21 lutego 2013

Lucio Fulci - A Lizard in a Woman's Skin


"Występek to klatka zamknięta od wewnątrz...tęsknimy za byciem w klatce."

W 1971 roku dzięki sukcesowi Perversion Story Fulci reżyseruje swe drugie giallo, A Lizard in a Woman's Skin. W obsadzie znów pojawiają się Jean Sorel, oraz Alberto De Mendoza, zaś główną rolę kobiecą gra Florinda Balkan. Film oryginalnie zatytułowany był La gabbia (The Cage), lecz producenci naciskali, by tytuł odnosił się do popularnej wówczas "trylogii zwierzęcej" Daria Argento. Przez to wiele osób odbiera ten film jako plagiat  Argento, choć, prócz tytułu, nie ma z nim nic wspólnego. Fabuła oraz styl są typowe dla Fulciego, zapowiadając jego późniejsze dokonania. 

Wpływy i inspiracje
Fabuła, podobnie jak w przypadku wcześniejszego filmu ma wiele odniesień do klasycznych thrillerów. W tym wypadku Fulci oddaje hołd filmowi Urzeczona Hitchcocka, w koszmarze bohaterki , w którym śni o wielkim ptaku , oraz problemach umysłowych po dokonaniu morderstwa, którego, jak twierdzi , nie popełniła. Fulci podobnie jak w przypadku Perversion Story odwraca fabułę do góry nogami. Kobieta, która przez cały film wydaje się być niewinną osobą, śniącą koszmarne sny, jest w rzeczywistości morderczynią, używającą psychoanalizy do ukrycia swych czynów. Podobni czyni Catherine Tramell w filmie Nagi Instynkt Paula Verhoevena, spowiadając się ze swych morderstw we własnych książkach po to, by nikt nie podejrzewał jej o nie.

Kolejnym widocznym odniesieniem jest Wstręt Romana Polańskiego, w którym młoda kobieta, Carol( to samo imię nosi bohaterka A Lizard...) wpada w podobną obsesję na punkcie swych koszmarów, stając się morderczynią. Jednak w odróżnieniu od bohaterki granej przez Catherine Deneuve w filmie Polańskiego, która jest schizofreniczką z powodu swych traumatycznych doświadczeń ze sfera erotyczną, bohaterka Fulciego jest bezwzględną, zimnokrwistą morderczynią. Mordercze fantazje Carol mają także analogie do filmu Jesusa Franco, Delirium, lecz prawdopodobnie jest to czysty przypadek, nawet mimo tego, iż reżyserowie znali nawzajem swój dorobek. Fulci oddaje także hołd Ptakom Hitchcocka w scenie w której główna bohaterka zostaje napadnięta przez nietoperze wewnątrz opuszczonej katedry. Sekwencja ta została doskonale nakręcona, jej wielkim miłośnikiem był Mario Bava.



Poetyka Fulciego
Film jest kolejnym thrillerem we własnym stylu, jakże dalekim od filmów Daria Argento. Wg Fulciego szaleństwo i przemoc wywodzą się ze społeczeństwa, są jego wytworem. Bohaterka popełnia przestępstwo namiętności, mordując szantażującą ja kochankę. Prawdziwy horror jest wokół niej, w świecie zewnętrznym: sekcja zwłok psów w laboratorium ( tak realistyczna, że autor efektów specjalnych Carlo Rambaldi musiał tłumaczyć się w sądzie, iż nie były prawdziwe), rozczłonkowani znajomi Carol pojawiający się w jej snach jako symbol gnijącego świata, puste pałace w centrum Londynu, opuszczone przez ludzi, zaludnione przez dzikie zwierzęta, czy narkomani mordujący każdego, kto im się nawinie.

W tak obłąkanym społeczeństwie nietrudno zostać mordercą, mówi Fulci, mieszając rzeczywistość z sennymi koszmarami, co stanie się jego znakiem rozpoznawczym w niedalekiej przyszłości. To pierwszy film Fulciego z tak dużą ilością krwawych scen, ówcześnie niedopuszczalnych. Pośród wielu scen, jest i taka, w której bohaterka nękana przez nieznanego napastnika wbija paznokcie we własne dłonie. 

Obsada
Filmem tym Fulci rozpoczyna współpracę z Florindą Balkan, kontynuowaną w następnym filmie, Don't Torture a Duckling. Reżyser uwypukla jej urok, zaś Balkan gra najbardziej dwuznaczną rolę w swojej karierze. Jean Sorel w roli drugoplanowej gra na przekór swojemu wizerunkowi latynoskiego kochanka, zdradzającego swą żonę karierowicza. W obsadzie znajdują się także Anita Strindberg(jako sąsiadka i kochanka Carol), Stanley Baker(inspektor policji), oraz George Rigaud(psychoanalityk).

Antonio Tentori - tłum. by haku

Brak komentarzy :

Prześlij komentarz