Jose Mojica Marins - At Midnight I'll Take Your Soul

Jose Mojica Marins to brazylijski reżyser i aktor filmowy, bardziej znany szerokiemu światu jako Coffin Joe, co jest luźnym tłumaczeniem imienia postaci w jaką najczęściej wcielał się w swoich filmach - Zé do Caixão. At Midnight I'll Take Your Soul to jego debiut filmowy,a jednocześnie najciekawsze dokonanie reżyserskie.

Jean Herman - Adieu l'ami (Farewell Friend)

Adieu l'ami ( Farewell Friend)

Często na dobry, wciągający film trafia się zupełnie przypadkiem, zwłaszcza, gdy przeczesuje się odmęty youtube.com. Szuka się jednego, a trafia na coś zupełnie innego, na coś niespodziewanego. Znalezienie filmowej niespodzianki, która trafia w gusta, może sprawić wiele radości każdemu kinomaniakowi. Takim właśnie sposobem miałem możliwość obejrzeć "Adieu L'ami" (1968) Jeana Hermana.

Lucio Fulci - Aenigma

·       AENIGMA

W 1987 roku Fulci powraca do horroru filmem Aenigma, który mimo niskiego budżetu jest przepełniony reżyserską kreatywnością, i zdecydowanie wart poświęcenia mu czasu. 

Kathy, nieśmiała i bojaźliwa dziewczyna jest ofiarą okrutnych żartów szkolnych kolegów. Po jednym z nich wpada pod samochód i popada w śpiączkę. Dzięki mocom swego umysłu opętuje umysł nowej uczennicy Carol i mści się na swych oprawcach.

Lucio Fulci - Manhattan Baby

·       MANHATTAN BABY

"Nowy wymiar grozy! Podejdź bez strachu, nie walcz z zaświatami..."

Po słabych wynikach sprzedażowych thrillera The New York Ripper Fulci powrócił do czystego gatunkowo horroru historią o egipskich klątwach i nadprzyrodzonych siłach.

Wpływy i inspiracje

W filmie widać wiele odniesień do ulubionych filmów Fulciego, takich jak Mumia , Dziecko Rosemary Polańskiego ( do filmu odwołuje się już sam tytuł, oraz imię jednej z postaci – Adrian Marcato, który w filmie Polańskiego jest satanistą, u Fulciego okazuje się postacią pozytywną). W scenie, w której Marcato jest zaatakowany przez wypchane ptaki Fulci cytuje Ptaki Hitchcocka.

Lucio Fulci - The House by the Cemetery

·       THE HOUSE BY THE CEMETERY

"Straszliwe rzeczy dzieją się w tym domu. Wy, którzy tu wejdziecie, nie będziecie mieli szans na przeżycie"

Gotycka trylogia Fulciego kończy się w 1981 roku najdziwaczniejszym filmem z całej trójki The House by the Cemetery. Początkowo w scenariuszu Sacchettiego pojawiały się ogry, lecz Fulci zmienił opowieść na bardziej straszliwą. W późniejszym czasie Sacchetti powrócił do własnego pomysłu w filmie Lamberto Bavy Demons III – The Ogre.

Lucio Fulci - The Beyond

"Jeśli powiemy Ci, że ten film ukazuje ekstremalne obrazy, pomyślisz że przesadzamy. W takim razie: ZOBACZ TEN FILM, JEŚLI SIĘ ODWAŻYSZ!"

Lucio Fulci - Black Cat

      BLACK CAT

Rok 1981 był płodnym rokiem w karierze Fulciego, prócz City of the Living Dead nakręcił także gotycki, koncentrujący się bardziej na atmosferze, niż na krwawych efektach Black Cat, będący oryginalnym spojrzeniem na opowiadanie E.A. Poego pod tym samym tytułem.

Wpływy i inspiracje

Atmosfera filmu jest bliska twórczości amerykańskiego pisarza, czarny kot również tutaj symbolizuje winę głównego bohatera. Fulci tworząc opowieść  wraz ze scenarzystą Biagio Proiettim, zachowują wszystkie szczegóły znane z opowiadania Poego. Odniesieniem filmowym w tym wypadku jest Psychoza; czarny kot ma podobną funkcję, jak matka Normana Batesa w tym obrazie – jest mroczną połową bohatera, popychającą go do zbrodni, których normalnie nie byłby w stanie popełnić. Pod koniec filmu Mimsy Farmer wchodzi do pustego domu, w którym znajduje odbicie ciała kota na czerwonej poduszce, podobnie jak Vera Miles znajduje odbicie ciała matki Normana na łóżku w Psychozie.

Poetyka Fulciego

W Black Cat reżyser koncentruje się bardziej na stworzeniu onirycznej atmosfery, niż na uzyskaniu krwawych efektów. Kolejny raz intryga jest dwuznaczna, nic nie jest pewne od samego początku filmu, świetnie nakręconej sceny wypadku samochodowego, oglądanego z punktu widzenia kota. Scena, w której Miles przesłuchuje swoje taśmy z głosami umarłych zapowiada The House by the Cemetery. "Jesteśmy przeniknięci tą samą nienawiścią", mówi Miles do kota; dominacja do samego końca nie jest zaznaczona między tymi dwoma postaciami. Chcąc podkreślić aspekty psychologiczne, Fulci robi częste zbliżenia na twarze i oczy, przypominające styl filmów Sergia Leone. 

Obsada

Inspektora policyjnego gra David Warbeck, późniejsza gwiazda The Beyond; główną postać kobiecą odgrywa Mimsy Farmer, dobrze znana fanom włoskiego kina z takich filmów jak Four Flies on Grey Velvet Argento, Perfume of the Lady in Black Francesco Barilliego, czy Autopsy Armando Crispino. Lecz to Patrick Magee w roli Milesa jest tutaj główną postacią, grając bardzo intensywnie tę tragiczną rolę. Kolejny raz jedną z ofiar gra Daniela Doria; tym razem zostaje uduszona.

Antonio Tentori tłum. by haku 

Lucio Fulci - City of the Living Dead

  

 CITY OF THE LIVING DEAD

Film we wspaniały sposób sumuje dotychczasowe style reżyserskie Fulciego, wynosząc go na tron nowego mistrza włoskiego horroru. Zombie było jeszcze przywiązane do pewnych schematów, zaś City of the Living Dead jest czymś unikalnym. Film jest znakomitą mieszanką styli dwóch mistrzów : Fulciego i scenarzysty Dardano Sacchettiego. Reżyser chciał początkowo nazwać film po prostu Paura(Strach), lecz producenci licząc na większe zyski postanowili wspomnieć w tytule o żywych trupach. 

Lucio Fulci - Zombie

ZOMBIE(a.k.a. ZOMBIE FLESH EATERS)

"Gdy umarli powstaną ze swych grobów, żyjący staną się ich pożywieniem..."

Rok 1979 stał się przełomowym dla kariery Fulciego. Wyreżyserowanie pierwszego horroru Zombie(a.k.a. Zombie Flesh Eaters) sprawiło iż reżyser stał się sławny, a sam film niespodziewanym hitem w box office'ach w USA. Film został nakręcony właściwie przypadkowo : producenci Ugo Tucci i Fabrizio de Angelis zdecydowali się nakręcić film o zombie z Enzo G.Castellarim w roli reżysera, lecz ten odmówił, nie czując się na siłach w tym temacie. Producenci pomyśleli więc o Fulcim, którego podejście do przemocy w filmach bardzo im się podobało. Fulci przerobił oryginalny scenariusz Elisy Briganti, oraz jej męża, Dardano Sacchettiego (nie wymienionego na liście płac) na własny, zmieniając film we własną artystyczną wypowiedź.

Barry Shear - Across 110th Street

 ACROSS 110th STR

"Across 110th Street" dla szerszego grona odbiorców pozostaje właściwie filmem anonimowym, nie zyskał szerokiej rozpoznawalności czy też statusu dzieła kultowego jak Francuski Łącznik, Serpico lub Brudny Harry, które powstały mniej więcej w tym samym okresie, czyli w pierwszej połowie lat 70. XX wieku. Zasadniczo niesłusznie, bowiem wywiera niezatarte wrażenie oraz silnie oddziałuje na wyobraźnię.

Lucio Fulci - Murder-Rock

W roku 1984 roku Fulci powrócił do klasycznego giallo pozbawionego krwawych efektów, scenariuszem sprzed lat, zatytułowanym oryginalnie Enigma. Na skutek sukcesu filmów Flashdance i Fame Fulci na lokalizację wybrał szkołę tańca, zaś muzykę do filmu skomponował legendarny Keith Emerson.

Lucio Fulci - The New York Ripper

"Ostrze gotowe by zabić! Koszmar wstrząsa całym miastem! GRA ZE ŚMIERCIĄ!"

Po sukcesie swych horrorów we wczesnych latach 80-tych Fulci powrócił do thrillerów filmem New York Ripper, z 1982 roku. Po delirycznej atmosferze poprzednich dzieł realistyczny film spowodował odwrót dużej liczby fanów, lecz mimo to zdecydowanie jest wart obejrzenia.

Lucio Fulci - The Psychic (a.k.a. Seven Notes in Black)

"Każda nuta jest krokiem w kierunku strachu. Wszystkie siedem popchną cię w kierunku śmierci"

W 1977 roku włoski thriller był gatunkiem na wymarciu. Argento wyreżyserował wtedy Suspirię, która stała się hitem, zaś Fulci stworzył kolejny majstersztyk giallo, The Psychic, który choć na początku nie był odbierany za dobrze, z czasem stał się filmem kultowym. Reżyser wraz z Aurelio De Laurentiisem pragnęli adaptować na scenariusz opowiadanie Vieri Razzini pt. "Terapia mortale"(Śmiertelna Terapia), lecz później Fulci, wraz z Dardano Sacchettim i Roberto Gianvitim stwierdzili, że niemożliwym jest odtworzyć oryginalną fabułę opowiadania i zmienili historię w kierunku opowieści parapsychologicznej, w stylu powieści Agaty Christie, ze skrupulatnie odtworzonymi detalami fabuły.

Lucio Fulci - Don't Torture a Duckling

"Thriller dla osób kochających emocje...w każdym rozumieniu tego słowa! Przemoc, napięcie, udręka, suspens, erotyka, to wszystko w gwiazdorskiej obsadzie!"

Trylogię giallo Fulciego, kończy najlepszy do tej pory Don't Torture a Duckling (1972), majstersztyk Włocha, jeden z najlepszych włoskich filmów. Fulci chciał nazwać film Non si sevizia Paperino (Don't Torture Donald Duck), z odniesieniem do bohatera kreskówek Disneya. Pomysł ten nie spodobał się jednak Waltowi i w ostatniej chwili musiano zmienić tytuł.

Lucio Fulci - A Lizard in a Woman's Skin

"Występek to klatka zamknięta od wewnątrz...tęsknimy za byciem w klatce."

W 1971 roku dzięki sukcesowi Perversion Story Fulci reżyseruje swe drugie giallo, A Lizard in a Woman's Skin. W obsadzie znów pojawiają się Jean Sorel, oraz Alberto De Mendoza, zaś główną rolę kobiecą gra Florinda Balkan. Film oryginalnie zatytułowany był La gabbia (The Cage), lecz producenci naciskali, by tytuł odnosił się do popularnej wówczas "trylogii zwierzęcej" Daria Argento. Przez to wiele osób odbiera ten film jako plagiat  Argento, choć, prócz tytułu, nie ma z nim nic wspólnego. Fabuła oraz styl są typowe dla Fulciego, zapowiadając jego późniejsze dokonania. 

Lucio Fulci - Perversion Story

"Ten film zaczyna się tam, gdzie kończy się Hitchcock"

Początki Fulciego w gatunku thrillerów datują się na 1969 rok. Włoski tytuł filmu, wymyślony przez samego reżysera - Una sull'altra (dosłownie "jeden na wierzchu drugiego") jest dwuznaczny i aluzyjny. Plakaty ukazują główne bohaterki, sugerując podteksty lesbijskie. Film nakręcono w San Francisco, razem z The Insatiables Alberto De Martino, który miał większy budżet,lecz mimo to, film Fulciego okazał się większym hitem. Amerykańska sceneria pozwoliła reżyserowi kręcić sceny samochodowe w wielu klasycznych Hollywoodzkich lokacjach.