L'Inferno pierwszy raz zostało wyświetlone w Neapolu, w Teatrze Mercadante, 10 marca 1911 roku. Kręcenie obrazu zajęło trzy lata, przy jego tworzeniu uczestniczyło 150 osób. Był to pierwszy długometrażowy włoski film. Sukces osiągnął jednak nie w rodzimych Włoszech, lecz w USA, gdzie zarobił ponad 2 miliony dolarów. Reżyser obrazu, Giuseppe de Liguoro, oprócz dzieła Dantego, inspirował się mocno grafikami Francuza Gustave'a Dore'a, którymi m.in. wzbogacił wydanie Boskiej Komedii.
 |
| Grafiki Gustave Dora, główna inspiracja obrazu. |
Co w obrazie z początku ubiegłego wieku może nas dziś fascynować? Odpowiedź jest tyleż zaskakująca, co prosta - wszystko! Dzieło pana Liguoro jest wizualnym majstersztykiem, zrobionym z wielką wyobraźnią; wiele scen do dziś zachwyca niesamowitą pomysłowością, w użyciu "efektów specjalnych". To wspaniała wycieczka do nieistniejącego już kina, teatralnego, sugestywnego, pełnego rozmachu, wręcz totalnego.
Uwspółcześniona (i wydana w końcu na DVD) specjalnie z tej okazji w 2004 roku muzyką zespołu Tangerine Dream wersja zyskuje jeszcze bardziej, choć mam świadomość, iż dźwięki, mocno zainspirowane twórczością zespołów z wytwórni 4 AD (Cocteau Twins, Dead Can Dance, żeby wymienić te najbliższe duchowi soundtracku), nie każdemu przypadną do gustu, w niektórych opracowaniach są uważane za mocno kontrowersyjne. Obraz polecam każdemu kinomaniakowi; ma w sobie tyle siły, żywotności, magii i czaru, jakiego we współczesnym kinie można szukać ze świecą. Zapomniany klejnot.
haku
Brak komentarzy :
Prześlij komentarz