Być jak "Dziesięciu Murzynków"

Motyw grupy ludzi znajdujących się w odciętym od świata miejscu i zmagających się z prześladującym ich seryjnym mordercą zapoczątkowany przez Agathę Christie w "Dziesięciu Murzynkach" stał się bardzo popularnym i często wykorzystywanym w przemyśle filmowym, przeważnie w horrorach i thrillerach. Niektóre z tych produkcji były dobrymi filmami, inne z kolei bardzo szybko przemykały przez kinowe ekrany, jakby w poczuciu wstydu powodowanym bardzo słabym poziomem.

Luigi Cozzi - Contamination (a.k.a. Alien arriva sulla terra)

Luigi Cozzi - włoski reżyser, scenarzysta, eseista, pisarz, obecnie współwłaściciel sklepu Profondo Rosso w Rzymie, pełnego wszelakich gadżetów związanych z kinem grozy. Postać pozostająca w cienie włoskiego kina grozy, a jednak dużo dla niego znacząca. Osoba, która w 1962 roku w Mediolanie założyła pierwszy włoski fanzin Futuria Fantasia, gdzie m.in. publikował własne opowiadania. Późniejszy współpracownik muzycznego Ciao 2001 w Rzymie, gdzie zaczął kręcić swoje pierwsze obrazy, i zapoznał się z Dario Argento, któremu pomógł przy jego scenariuszu do Four Flies On Grey Velvet z 1971roku, oraz Five Days of Milan z 1973. Ich współpraca trwała latami, owocując między innymi jego pracą przy efektach specjalnych do wspaniałej Phenomeny z 1985 roku.

Fulci w krainie fantasy i science fiction - Conquest i The New Gladiators

We wczesnych latach 80-tych sukces Conana Johna Miliusa, oraz Quest for Fire Jeana Jacquesa Annauda dał początek włoskiej fali filmów fantasy. Fulci nakręcił podobny, choć dużo brutalniejszy w stylu Conquest w 1983 roku; sam tytuł filmu, to połączenie Conana z Quest for Fire; w filmie jest wiele nawiązań do bohatera opowiadań Roberta E. Howarda, zaś potwory z którymi walczy główny bohater przypominają klasyczne potwory z dawnych, Universalowych filmów grozy – Wilkołaka, czy Potwora z Czarnej Laguny.

Giorgio Ferroni - Wurdulak w młynie kamiennych posągów

Tym razem chciałbym przypomnieć postać kolejnego zapomnianego włoskiego reżysera, Giorgio Ferroniego, który, choć nakręcił tylko dwa horrory, trwale zapisał się w historii tego gatunku, tworząc dzieła klimatyczne, cenione wśród fanatyków nie tylko włoskiej grozy. Ferroni tworzył filmy dokumentalne, westerny, obrazy spod znaku sword and sandal movie (przyjęło nazywać się je mianem Peplum-przyp. haku ), filmy o przygodach Herkulesa, a nawet widowiska wojenne. Najbardziej jednak zapamiętany został jak twórca Mill of the Stone Women (Il Mulino Delle Donne Di Pietra), świetnie zrealizowanego gotyckiego horroru.

John Mackenzie - The Long Good Friday

Film mocno osadzony w realiach przełomu lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych, kiedy Wielka Brytania przechodziła transformacje na wielu płaszczyznach. Podejmuje kilka bardzo istotnych zagadnień i problemów charakterystycznych dla tych czasów, między innymi kryzys polityczny, powszechnie panoszącą się korupcję, zagrożenie ze strony IRA, nielegalny handel bronią, zamachy terrorystyczne, kwestie integracji w ramach EEC (późniejsze UE), zmiany gospodarczo-ekonomiczne, odejście od tradycyjnego przemysłu na rzecz rozwoju budownictwa.

Lucio Fulci na codzień nieznany.

Poniższe zestawienie obejmuje listę scenariuszów, w których maczał palce Włoch, projekty telewizyjne, książki wydane pod jego patronatem, listę niezrealizowanych projektów, postacie grane we własnych filmach i wreszcie stałych współpracowników reżysera. Lista nie jest enumeratywna, proszę o dopisywanie ewentualnych projektów o których nie wspomniano. Przy tworzeniu korzystałem z książek A. Tentoriego - "Lucio Fulci Poet of Cruelty", A. Tentori, L. Cozzi, A. Bruschini "Italian Horror Movies", artykułów na stronie http://www.shockingimages.com/. Wszelkie uwagi mile widziane :)

Aktorzy Fulciego

W ramach samozwańczego miesiąca im. Lucio Fulciego zapraszam do kolejnego artykułu podsumowującego twórczość Włocha. 
Poniższa lista obejmuje ulubionych aktorów i aktorki reżysera :

Uwaga! Spoilery!

Sidney Lumet - Taśmy Andersona

Sidney Lumet od genialnego debiutu "Dwunastu gniewnych ludzi" kręcił dużo i szybko, tak więc spora część filmów z jego dorobku przechodziła bez echa. Jednym z takich filmów były "Taśmy Andersona" (1971), które w okresie premiery nie spotkały się ze specjalnym zainteresowaniem ze strony widzów, dopiero w późniejszym okresie zaczęły cieszyć się większym powodzeniem, a to z uwagi na to, że film mimo kryminalnej otoczki koncentrował się przede wszystkim na kwestii niebezpieczeństw wynikających z rozwoju technologicznego wykorzystywanego do inwigilacji społeczeństwa.

Lucio Fulci - niesłynne ostatnie słowa

Pierwsze artykuły na blogu, z lutego 2013, traktowały w większości o horrorach Lucio Fulciego (zainteresowanych odsyłam do tematyki tutaj ), kończąc się na filmie Aenigma z 1987 roku, nie dopełniając całościowo wszystkich krwawych dzieł Włocha. Poniższy tekst jest dokończeniem tej tematyki, obejmuje filmy z późniejszego okresu twórczości reżysera, mniej znane, nierzadko (nawet w kręgach fanów) uznawane za  słabsze. Warto jednak zapoznać się i z nimi; mimo, iż nie zajmują poczesnego miejsca w filmografii Lucio, każdy z nich posiada jakiś magnes, wartą zobaczenia scenę, ciekawą rolę aktorską. Poniższe opracowanie zapowiada kilka tekstów poświęconych reżyserowi na naszym blogu. Lipiec miesiącem Fulciego? Czemu nie! Możliwe spoilery.

Historia i twórcy włoskiego kina grozy 1942 - 2000 - zarys. Antonio Tentori

Mimo,iż jest wiele podobieństw między amerykańskim a brytyjskim kinem grozy, zaczynających się choćby w literaturze (twórczość E.A. Poego - by wymienić jedno ze źródeł), fantastyczne kino włoskie skupia się bardziej na transgresji i okrucieństwie. Mimo iż horror włoski jest pełen wampirów, wilkołaków, duchów, szaleńczych doktorów, zombie, czy demonów, najczęściej to kobieta jest jego najokrutniejszą postacią – jako duch przybyły w zemście, obłąkana wiedźma, spragniona krwi wampirzyca, czy zimnokrwista morderczyni.
Identyfikacja kobiety ze złem pozwala na wprowadzanie erotyki, która jest jednocześnie chorobliwa, jak i makabryczna, gdy obrazuje najbardziej ekstremalne seksualne wyobrażenia: sadomasochizm, lesbijski seks, podglądactwo. Riccardo Freda, twórca włoskiego gotyku w kinie, często nawiązywał w swoich filmach do nekrofilii (w The Horrible Dr. Hitchcock).

1973

Rok 1973 był dla kina niezwykle płodny, być może był to jeden z najlepszych okresów w jego historii. Aby się o tym przekonać wystarczy spojrzeć na listę filmów pojawiających się w tym czasie na srebrnym ekranie. Samo tylko Hollywood dostarczyło kilkanaście perełek, które zapisały się w annałach.

Jim McBride - The Big Easy

Od daty premiery mija grubo ponad dwadzieścia lat, a "The Big Easy" (1987) Jima McBride'a ciągle nie przestaje zachwycać swoją żywotnością, dystansem oraz  humorem. Tytuł, w Polsce przetłumaczony jako "Miasto na luzie", to nie tylko przydomek nadany Nowemu Orleanowi, w którym rozgrywa się akcja, to przede wszystkim synonim cudownej atmosfery w nim panującej, wyznaczającej tempo życia mieszkańców oraz ich sposób bycia. To także jeden z tych filmów, w których miasto urasta do rangi jednego z głównych bohaterów, stojącego na równi z obsadą aktorską.

Red Riding Trilogy

Trylogia "Red Riding" (2009) oparta została na cyklu czterech książek napisanych przez Davida Peace'a. Pierwotnie szefostwo brytyjskiego telewizyjnego giganta - Channel 4 planowało zrealizować cały cykl, lecz z uwagi na kryzys finansowy wystarczyło im środków na nakręcenie tylko trzech części. "Red Riding" cieszyło się na tyle dużym powodzeniem, że Amerykanie zdecydowali się wykupić prawa do remake'u, a trzy filmy, jak rzadko w przypadku produkcji stricte telewizyjnych, doczekały się dystrybucji kinowej. Tytuły kolejnych części pochodzą od roku, w którym rozgrywa się akcja. Każdy film został wyreżyserowany przez innego reżysera, wszystkie natomiast łączy osoba scenarzysty - Tony'ego Grisoni, aktorzy drugoplanowi występujący w całym cyklu oraz miejsce wydarzeń.