Cierpienia młodego Torrance'a - Pig Fucking Movie

Herbata stygnie, zapada mrok, a pod piórem ciągle nic... Pisząc na co dzień o filmowych ekstremach, człowiek dochodzi do ściany, w którą zaczyna uderzać głową. Kolejny tekst o mało znanym filmie, kolejne tabu przełamane, kolejny miesiąc odkreślony. Przyjść musi jednak ten moment, kiedy bloger zaczyna się czuć niczym sławetny Jack Torrance z najlepszej powieści Stephena Kinga - do głowy nie przychodzi nic, poza powtarzaniem kolejnych przekleństw. Na dodatek wynosząc kolejne B-klasowe obrazy na piedestał, trudno czasem zachować wobec nich tak potrzebny dystans, zarówno czytając, jak i pisząc o nich. Nie łatwym jest, by spośród całej masy filmowego badziewia najgorszego sortu wyłowić tą jedną perełkę, która jest godna polecenia.

Vanity is my favourite sin

Nadając sobie dosyć wysokie wymagania, obejmujące opisanie minimum 4-5 obrazów miesięcznie, staram się jak najuczciwiej, w zgodzie z własnym gustem i upodobaniami polecić czytelnikowi film, który w moim mniemaniu na to zasługuje. Wybierając mało znane, lub niejednokrotnie w Polsce zapomniane obrazy liczę na to, iż czytelnik bloga zainteresuje się danym twórcą, odkrywając go dla siebie. Hołduję jednak także własnej próżności, która jest mile podłechcona, gdy tylko ktoś doceni prywatne poszukiwania, liczące się w nieskończoność godziny, które spędza się na przeglądaniu przeróżnej jakości obrazów, z których jakieś 10% zasługuje na polecenie. Myślę jednak, że wielu z Was zna to uczucie, kiedy po seansie kompletnie nieznanego obrazu ma się ochotę zakrzyknąć: Kurwa mać, geniusz! 

Nie bez przyczyny jednak we wstępie wspomniałem o ścianie - bo ileż razy można pisać o genialnym obrazie, nie powtarzając się; wymyślając kolejne, coraz to oryginalniejsze określenia, siląc się na jak najlepsze ułożenie słów, byle by tylko zabłysnąć kolejny raz swoim zmysłem wyszukania tego, co schowane przed okiem "zwykłego" widza. Pisząc od ponad roku raz gorsze, raz lepsze teksty, spotkałem się właśnie z taką ścianą - możesz bić głową ile się da, jednak nic mądrego nie wymyślisz ponad prostą, katartyczną, polską "kurwę". Tysiąc myśli w głowie chcących opisać kolejne dzieło, lecz ani jednej potrafiącej uporządkować je wszystkie w całość. Brak weny to temat wałkowany przez każdego, kto kiedykolwiek zaczął cokolwiek pisać. Człowiek zaczyna się wtedy zastanawiać, gdzie jest problem, dochodząc nieraz do przedziwnych wniosków. I ja doszedłem do własnego. Otóż większość obrazów o których pisałem, to filmy według mnie godne polecenia, świadomie wybrane perełki, których nie jest w stanie strawić upływ czasu, czy inne, niekorzystne dla dzieła filmowego czynniki. A może zmienić zasady gry?

Postanowiłem więc, że ten tekst, zamiast polecać kolejny, znakomity w mojej opinii obraz, odradzi film, który niekoniecznie powinien zostać zapamiętany jako dzieło świadomego, ludzkiego umysłu. A że mamy miesiąc związany z kinem pochodzącym z zachodniej części Europy, postanowiłem napisać kilka słów o jednym z najbardziej odpychających, transgresyjnych obrazów powstałych w XX wieku w Belgii. Vase de Noces, czyli Wedding Trough, czyli Pig Fucking Movie.

Zoofilia, koprofagia i inne

W kinie uwielbiam przekraczanie granic. Przełamywanie kolejnego tabu jest dla mnie niczym spacer po gęstej dżungli, gdzie brak jest wcześniej wydeptanych dróg. Moi ulubieni twórcy filmowi stąpali zawsze swoją ścieżką, której kolejne odnogi wymyślali sami. To dzięki ich smakowi, operatorskiemu zmysłowi, świetnemu wyczuciu tematu, miałem okazję zobaczyć coś, co zmieniło moje postrzeganie świata, nie tylko filmowego. Nie zawsze jednak reżyserska wizja jest czymś, co trafia do mnie w zupełności. Pal licho, gdy dochodzi do przerostu formy nad treścią - wtedy mamy do czynienia ze spektakularną porażką, okupioną jednak najczęściej niebywałym wysiłkiem. Najgorzej jest jednak, gdy treści brak, a forma skrzeczy. Z takiego połączenia powstać może tylko jedno.

Thierry Zano po dziś dzień jest znany tylko i wyłącznie z jednego obrazu. I dobrze. Brak wyobraźni często bywa wynagradzany. Tym razem na szczęście tak się nie stało. Mniemanie reżysera, polegające na wierze w to, iż wypuszczając spod ręki film całkowicie surowy pod wieloma, nie tylko montażowymi względami, osiągnie się sukces, spełzło na niczym. Choć z drugiej strony patrząc, to samo pisanie o filmie, czterdzieści lat po "premierze", zapewne można traktować jako jego zwycięstwo. Pozorne jednak. Tym razem brak fabuły nie pomógł, wyobraźnia również odmówiła współpracy. Film o pieprzeniu świni i jedzeniu własnych odchodów pozostanie filmem o pieprzeniu świni i jedzeniu własnych odchodów. Sorry Thierry, nie przekonałeś mnie.

Szczątkowy zarys fabuły wygląda bardzo prosto - oto obserwujemy moment z życia farmera, hodującego w swym ukrytym w lesie gospodarstwie świnie - nie będzie to jednak obraz edukacyjny, dydaktycznie tłumaczący jak postępować z chlewikiem. Główny bohater bowiem pała miłością do swojej świnki, co okazuje się pretekstem do ukazania sceny kopulacji z owym zwierzęciem. Prócz zoofilii ma on jeszcze jedną przypadłość  - otóż odchody traktuje jako delicje, lubiąc co jakiś czas w nich zasmakować. Ktoś powie - nekrofilia cacy, zoofilia be? Pisał o nekrofilach, a teraz będzie nas nauczał, że są zboczenia mniejsze i większe?

Dobra świnia wszystko zje?

Każda parafilia, choć różnie pojmowana, prowadzi najczęściej do tworzenia mechanizmów obronnych u ludzi. Słysząc wielokrotnie o przypadkach danego zboczenia, zakrywamy je śmiechem, odrazą, niejednokrotnie naukowym językiem. Nie próbując stworzyć własnej odpowiedzi na pytanie o granice poza które nie odważymy się spojrzeć, nigdy nie będziemy w stanie zrozumieć złożoności danego zagadnienia. To bardzo cienka granica, której przekroczenie może stać się dla nas mitycznym katharsis, najczęściej jednak okazuje się być krokiem w przepaść. Nie oglądajcie Vase de Noces, tylko po to, by samemu znaleźć odpowiedź na pytanie, czy warto. To jeden z tych obrazów, które szokując samym pomysłem, po prostu nudzą niemiłosiernie; choć wyróżniają się szokującą tematyką, pewną tajemniczością, niby drugim dnem, nie oferują jednak nic w zamian. Uwierzcie na słowo cierpiącemu blogerowi - to rzucanie wieprzem przed perły.

haku