Koreańskie kino kryminalno-sensacyjne. Przegląd tytułów II

Poprzedni wpis zawierający przegląd kilku tytułów koreańskiego kina sensacyjnego stał się jednym z najpopularniejszych na naszym blogu. Teraz, mniej więcej po roku, czas na kolejną odsłonę. W zestawieniu liczba tytułów została okrojona, zamiast sześciu są cztery, ale opisane nieco szerzej niż poprzednio. 

One More Red Nightmare - John Carpenter The Thing

Dziś kilka słów na temat mojego ulubionego horroru wszech czasów. Pierwszy raz zobaczyłem powyższy obraz w wieku 9 lat (myślę, że to duże osiągnięcie!), ze świeżo zakupionego odtwarzacza marki Funai. Nigdy w życiu, ani wcześniej, ani później, nie bałem się tak na żadnym obrazie, który stał się pierwszym kamyczkiem lawiny kina grozy, jaka przetacza się przez mój ekran. Jako że nie wierzę w przypadki, wystarczy tylko dodać, że amerykańska premiera obrazu miała miejsce w dniu moich narodzin, dokładnie 32 lata temu. Śródtytuły pochodzą z jednej najważniejszych płyt w historii brytyjskiego rocka, którą poznałem jednak nieco później.

Phillip Ridley - The Reflecting Skin

"Nikt nigdy nie dowie się, czy dzieci są potworami, czy potwory dziećmi"

Debiut Phillipa Ridleya, The Reflecting Skin, to jeden z najbardziej poruszających a zarazem mrocznych i przesiąkniętych pesymistyczną wizją świata obrazów, jakie dane mi było oglądać. Kto wie, czy nie największy z nich? Na wskroś oryginalny, pod płaszczykiem wampirycznego horroru przemyca treści egzystencjalne, robi prawdziwą miazgę z mózgu nieprzygotowanego widza. Film, który zakorzenił się głęboko w moim umyśle, co jest tym bardziej paradoksalne, że po skończonym seansie nie czułem najmniejszej chęci na jego powtórkę. Wróciłem do niego po trzech latach, z pewnymi obawami, które jednak rozwiały się po kilku minutach seansu, dobitnie utwierdzając mnie w przekonaniu, że oto obcuje z dziełem kompletnym, dopracowanym w każdym szczególe, przedstawiającym wizję świata jako miejsca przepełnionego złem, z okrutnym Bogiem - kreatorem, w milczeniu obserwującym swoje gospodarstwo. 

Shoot to Kill

Obowiązkowa pozycja dla fanów kina lat 80-tych. "Shoot to Kill" (1988) Rogera Spottiswoode'a, znanego z takich hitów jak "Air America", "Szósty Dzień" i "Jutro nie umiera nigdy", to przykład "buddy movie" utrzymanego w konwencji thrillera, w którym dwie zupełnie nie pasujące do siebie osoby w wyniku okoliczności zmuszone są do podjęcia współpracy, a po przebrnięciu przez czyhające niebezpieczeństwa, pokonują wzajemne uprzedzenia i zawiązuje się między nimi nić przyjaźni. Patrząc z dzisiejszej perspektywy jest to film zapomniany i niedoceniany na tle podobnych powstałych w tym okresie.

"Mówi Riccardo Freda" - wyjątki z autobiografii reżysera.

Wiele lat temu Riccardo Freda wydał autobiografię, która jest jednocześnie zbiorem jego teorii na temat kina. Bardzo interesująca rzecz, niestety od długiego czasu nie wznawiana. Od kiedy miałem tę przyjemność otrzymać kopię od reżysera w postaci prezentu, chciałbym zacytować kilka fragmentów, które pozwolą najlepiej ukazać sylwetkę tego wspaniałego filmowca.

Luigi Cozzi w "Italian Horror Movies"

Sam Peckinpah - Don Siegel i ja.

Poniższy tekst jest fragmentem słowa wstępnego, jakie Peckinpah zamieścił w wydanej w 1974 roku książce Stuarta Kaminsky'ego Don Siegel: Director

Dario Argento - Trauma

Gdy kooperacja z Georgem Romero przetarła niejako szlaki na amerykańskim rynku (choć niespecjalnie się opłaciła), przyszedł czas na pełnometrażowy, autorski debiut Włocha w USA. Każdego ciągnie do Hollywood, każdy pragnie spróbować sił w niewdzięcznej Fabryce Snów, więc po sukcesach w Europie, mając ugruntowaną pozycję błyskotliwego wizjonera w kręgach horroru, Argento postanowił zrealizować film w Stanach Zjednoczonych. Kompletując obsadę, prócz zatrudnienia bardziej znanych nazwisk, pokroju Brada Douriffa czy Piper Laurie, główną rolę zdecydował się powierzyć własnej córce, Asi Argento. To zabieg dosyć ryzykowny, gdyż 18-letnia wówczas aktorka nie miała za sobą specjalnych sukcesów zawodowych, nie dysponowała również zbyt wielkim talentem, często w swojej grze "idąc na żywioł", tworząc swoje aktorskie emploi na wzór kobiety szalonej, wariatki o nie do końca sprecyzowanym wizerunku.

Sensacje XX wieku

Przestępczość zorganizowana, handel narkotykami, związki z tajnymi służbami to jedne z najczęściej pojawiających się motywów we współczesnym kinie sensacyjnym. Trudno sobie wyobrazić, aby szanujący się przedstawiciel tego filmowego gatunku nie odnosił się chociażby do jednego z nich. Czasem jednak wszystkie mogą wystąpić na raz. Oto trzy przykłady.

Jerry Schatzberg - Cwaniak (Street Smart)

Podobno gdy Christopher Reeve przeczytał scenariusz, mocno zapalił się do nakręcenia filmu, ale z uwagi na problemy z dopięciem budżetu sprawiły, że nim prace nad "Street Smart" (1987) rozpoczęły się na dobre, wystąpił w kolejnej części "Supermana". Dopiero wtedy wytwórnia Cannon Film na mocy zawartego porozumienia wsparła finansowo projekt Reeve'a. Reżyserię powierzono Jerry'emu Schatzbergowi znanemu z głośnych w latach 70. "The Panic in Needle Park" i "Scarecrow".

Seriale Brytyjskie

Nie zaniedbujemy rynku seriali. Trzy propozycje do obejrzenia. Coś z klasyki i coś bardziej współczesnego. Nasz wkład na Dzień Dziecka.