Jörg Buttgereit - Unikam oglądania swoich filmów.

Zamieszczony poniżej wywiad nie powstałby, gdyby nie życzliwość organizatorów Mobile Academy, którzy mieli odwagę zorganizować premierowy, kinowy pokaz filmu „Nekromantik”. Projekcja odbyła się pierwszego września 2006 roku, w warszawskim kinie Luna, w sekcji „Żywe Trupy – Horrory”, która była jednym z elementów multimedialnej konferencji pod hasłem „O duchach, upiorach, widmach i miejscach, w których żyją”. Obok filmu Buttgereita pokazano w tym cyklu również „Noc Żywych Trupów” George’a A. Romero. Wprowadzenie do obu filmów i dyskusję poprowadził Jörg Buttgereit.

Wywiad powstał w trakcie projekcji filmu „Nekromantik”.

Jorg Buttgereit - Nekromantik II/Schramm

 

Sukces Nekromantika spowodował pytania o jego kontynuację - reżyser był zalewany prośbami fanów o kolejną część, które sam zresztą sprowokował zakończeniem swojego debiutu. Wkrótce po nim, nieco na przekór, nakręcił Der Todesking, surowe kino będące reżyserską wariacją na temat problemu samobójstwa. Buttgereit w końcu powrócił do tematu nekrofilii, w 1991 kręcąc kontynuację debiutu pod znaczącym podtytułem - Nekromantik II: Return of the Loving Dead. Film zupełnie inny od pierwszej części, bardziej dopracowany, tak montażowo, aktorsko, jak i dźwiękowo. 

To jest Król Śmierci, przez niego ludzie nie chcą żyć dłużej. Jörg Buttgereit - Der Todesking.

"To jest Król Śmierci, przez niego ludzie nie chcą żyć dłużej". Te słowa wypowiada jedna z nielicznych postaci, która na ten moment filmu nie rozstała się jeszcze ze swoim życiem. To zdanie z całą potęgą swojej banalności zawisa w próżni niewypowiedzianych komentarzy, gdy leniwie przemykają końcowe napisy. Kończy się tydzień filmowego czasu. Co dalej? 

Samuel Fuller - Shock Corridor

W jednym z jego najwyżej ocenianych filmów, Shock Corridor, Samuel Fuller kolejny raz przyjmuje na siebie rolę głównego moralizatora Ameryki lat 60-tych. W obrazie tym przedstawia swoistą terapię wstrząsową, opisując historię człowieka z własnej woli trafiającego do zakładu psychiatrycznego. Niecodzienne przedsięwzięcie ma pomóc mu w rozwiązaniu kryminalnej zagadki. Sprawa niewyjaśnionego morderstwa staje się dla reżysera pretekstem do ukazania stosunków panujących w amerykańskim społeczeństwie. To swoisty akt oskarżenia wobec państwa nie umiejącego dobrze zaopiekować się swoimi obywatelami.

Samuel Fuller - The Crimson Kimono

Samuel Fuller najczęściej zajmował się autorskimi projektami - sam pisał scenariusze, sam reżyserował, a także pełnił rolę producenta. To umożliwiało mu tworzenie filmów bardziej osobistych, opartych na własnych pomysłach i wolności artystycznej. Jako inicjator mógł wykazać się własną kreatywnością, poruszać kontrowersyjną tematykę, nie podlegał nadzorowi wytwórni, traktujących reżyserów jak wyrobników, którym nadaje się odgórnie zlecone prace.

Samuel Fuller - The Naked Kiss

Amerykański prymitywista bywał wielokrotnie amerykańskim moralistą. Samuel Fuller miał tę niezwykłą cechę, dostępną niewielu - umiał zauważyć i nazwać lęki, fobie i problemy własnego społeczeństwa. Czynił to jednak niejednokrotnie z dużym nadęciem i brakiem dystansu do opowiadanych historii. Mieszając melodramat z elementami kina noir, w wypadku "The Naked Kiss" (1964) doprowadził te gatunki do przedziwnego miksu, tworząc obraz jedyny w swoim rodzaju, pełen fascynujących scen.

Samuel Fuller - Underworld U.S.A.

 

Samuel Fuller zapamiętany został jako twórca niskobudżetowych filmów poruszających kontrowersyjną tematykę. Nim na stale związał się z przemysłem filmowym był dziennikarzem, autorem powieści kryminalnych i brał udział w II wojnie światowej. Wszystkie te doświadczenia ukształtowały go jako reżysera i scenarzystę, odcisnęły piętno na jego dorobku. Stąd wywodzi się jego zamiłowanie do ukazywania tragicznych, niejednokrotnie przepełnionych przemocą i zakończonych gwałtowną śmiercią losów osób pochodzących z marginesu społecznego, które czynił bohaterami swoich filmów. Owe cechy twórczości sprawiły, że zyskał miano prymitywisty. 

"The Fear". Demencja Gangstera

Czteroodcinkowy dramat kryminalny Channel 4 "The Fear" (2012) w zalewie telewizyjnych produkcji przeszedł zupełnie niezauważony. Charakterystyczny los dla większości mini-seriali, gatunku, w którym przede wszystkim specjalizują się Brytyjczycy. Warto o nim pisać, warto przypominać, bowiem niezasłużenie został skazany na przemilczenie. Jeśli komuś podobało się "Top of the Lake", to tym bardziej powinien obejrzeć "The Fear". I nie chodzi tu o podobieństwo fabularne, bo oba te seriale poza wspólną szufladką z napisem "serial kryminalny" mają niewiele wspólnego. Rzecz rozchodzi się o grę aktorską, a właściwie o jedną osobę - Petera Mullena. Chwalony za występ w australijskiej produkcji Jane Campion, w "The Fear" stworzył jeszcze bardziej złożoną i skomplikowaną postać. Cały serial to popis jednego człowieka, w którym potwierdza skalę swojego talentu i możliwości.

Jörg Buttgereit - Nekromantik

Grafika autorstwa lupusartzz http://lupusartzzz.blogspot.com/

Nekrofilia to dewiacja seksualna polegająca na podejmowaniu obcowania płciowego z osobą zmarłą; nazwa wprowadzona została w XIX wieku. W kinie obecna głównie w obrazach B-klasowych, nie zjednała sobie popularności, będąc nieprzejednanym tabu dla autorów nawet spod znaku kina eksploatacji. Potrzeba było dopiero odwagi Jorga Buttgereita, który najpierw w krótkim metrażu Hot Love zarysował ów temat, pełnie rozwijając go w swoim najbardziej znanym dziele, Nekromantiku. 

Kino na niedzielę II ( ale w poniedziałek)

 

Dwie mini recenzje filmów cieszących się statusem dzieł kultowych, choć oba spotkały się ze zdecydowanie odmiennymi opiniami wśród recenzentów. Pierwszy został przyjęty bardzo ciepło, drugi wręcz odwrotnie. Jakkolwiek by nie było, oba tytuły warto poznać.